Hamilelik miskinleştirdi beni. Sabahları erken kalkamıyorum artık. Yatakta bir saat telefonla uğraşma alışkanlığıma geri döndüm. Puslu havalar insana birşeyler yapma enerjisi vermiyor. Evet midem bulanıyor ama yemek yapmak da gelmiyor içimden. Evde oldukça mayışıyorum, güneşi görünce dışarı atıyorum kendimi, hava buz, üşüyorum. Dikiş kursunu da boşladım bu aralar. Oysa ki ne güzel bir etek biçmiştim. Çantanın içinde keyfimin gelmesini bekliyor. Geçecek biliyorum. Herşey geçiyor. hep böyle kalsın diye istediğim o kadar çok şey var ki hayatta. Ama kalmıyor. Bu kalmamazlık belkide değerini bilmemiz için gerekli. Hep aynı kalsalar bir süre sonra bilinmezdi kıymeti. 4 elle sarılmalı hayata, anlara. Bir anda herşeyin değişebileceğine çok kere şahit oldum. Bugün varolup yarın olmayan insanlar, 45 saniyede değişen hayatlar, aramıza yeni katılan umutlar.. Allahım ne olur her anımızın kıymetini bilmeyi nasib et bize.
Eskiden çok severdim yalnızlığı ama artık hiç bana göre değil anladım. Birileri olsun istiyorum hep yanımda, pozitif birileri. Enerjime enerji katsın istiyorum. Kendiyle kaldımı insan batması daha kolay. Krmm olsun mesela hep yanımda. Onunlayken çok güzel hayat. Ablam, ailem, arkabalarım, arkadaşlarım, kendimi yanlarında rahat hissettiğim insanlar olsun etrafımda. Havada güneş olsun, rüzgar ılık. İşte ben de aynı kalamamışım zaman karşısında. Depresif, yağmurlu, yalnız günler benim günlerimdi eskiden. Hala çok severim son baharı ama sevdiklerimle beraber gülerek.. İyi ki diyorum bir daha iyi ki değişiyor herşey zamanla..
Haftaya doktor kontrolüm var. İçim pır pır. Herşeyin hayırlısı için dua ediyorum.
Yalnızlık konusunda aynı düşüncelerdeyiz, kalabalık olsun, sevdiğim kalabalıklar içinde kaybolayım, o kadar çok istiyorum ki bunu...bu arada çocuk bayramında doğmak ne güzel:))
YanıtlaSilHala çocuk olmamın bahanesi olarak kullanıyorum 23 nisanı :))
Sil